Ποιος είμαι ...

Η φωτογραφία μου
Με αγάπη για την γνώση που δεν προέρχεται μόνο μέσα από τα σχολικά βιβλία και πάθος για μια εκπαίδευση που θα μπορεί να δημιουργεί ερωτήματα στους μαθητές μας ...

Άνω Βιάννος, 28 Οκτωβρίου 2011


Ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, λίγο πριν του απονεμηθεί το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, είχε δηλώσει :

« Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου»

Αντικρίζοντας την σημαία μας, την οποία τιμήσαμε χτες, μας έρχεται αμέσως στον νου το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας, το λευκό από τον αφρό των κυμάτων και το φως του ζωοδότη ήλιου.



Το λευκό της αγνότητας του συμβόλου της πίστης μας, του σταυρού.

Αγώνας.

Μια πολύ μικρή λέξη για να χωρέσει την μεγάλη ιστορία των Ελλήνων.
Μια ιστορία γεμάτη θυσίες.
Θυσίες γιατί τίποτα δεν μας χαρίστηκε.
Η ελευθερία μας, το υπέρτατο αγαθό ενός λαού, δεν υπήρξε ποτέ δεδομένη.
Αλλά υπήρξε αδιαπραγμάτευτη.
Και συνεχίζει να είναι.
Κάθε μέρα και στιγμή.

Η 28η Οκτωβρίου 1940 είναι μια ένδοξη μέρα από το πρόσφατο παρελθόν μας.
Μια μέρα αντίστασης στην λογική του βολέματος και του εφησυχασμού.
Μια μέρα αμφισβήτησης της κυριαρχίας των ισχυρών.
Μια μέρα γιορτής για την ελευθερία.

Σαν σήμερα , πριν από 71 χρόνια, μέσα στην δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Έλληνες παρακολουθούσαν με αγωνία.
Φοβόντουσαν ότι ο πόλεμος δεν θα αργούσε να κτυπήσει την πόρτα μας.
Και δυστυχώς επαληθεύτηκαν.
Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940, ο Ιταλός πρεσβευτής επέδωσε στον τότε πρωθυπουργό της χώρας μας τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε παραχώρηση Ελληνικών εδαφών στρατηγικής σημασίας για στρατιωτική χρήση.
Η' με απλούστερα λόγια, την χωρίς όρους παράδοση και υποταγή της Ελλάδας στις επιθυμίες τους.

Η Ελλάδα με την ιστορική απάντηση του «ΟΧΙ», έπαψε πλέον να κρατά ουδέτερη στάση και αναγκάστηκε να μπει σε έναν πόλεμο που είχε προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αποφύγει.
Αλλά οι Έλληνες δεν πήγαν με σκυμμένο το κεφάλι.
Αφήνοντας πίσω τις οικογένειες, τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τα σπίτια και τις δουλειές τους ξεκίνησαν τραγουδώντας για το μέτωπο κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.
Μέσα στο κρύο και το χιόνι του πιο παγωμένου χειμώνα που είχαν δει τα τελευταία χρόνια εκείνης της εποχής.
Έχοντας όμως το δίκιο με το μέρος τους, πολέμησαν σαν άγρια θηρία.
Οι προβλέψεις των Ιταλών στρατηγών διαψεύστηκαν και τα μεγαλεπήβολα σχέδια τους ματαιώθηκαν.
Οι απώλειες τους ήταν σε όλα τα επίπεδα ανυπολόγιστες.
Επειδή φάνηκαν απερίσκεπτοι.
Επειδή δεν φαντάστηκαν ίσως ότι οι Έλληνες, υποδεέστεροι σε μέσα και εξοπλισμό θα γινόταν ο βράχος εκείνος πάνω στον οποίο θα τσακιζόταν η πανίσχυρη πολεμική τους μηχανή.
Δυστυχώς κάποιοι, όπως φαίνεται στις μέρες μας, αυτό δεν μας το συγχώρεσαν ποτέ.
Αποδείχθηκε ότι οι επίδοξοι κατακτητές δεν γνώριζαν ούτε εμάς ούτε την ιστορία μας.
Η μικρή και ανίσχυρη στα μάτια τους Ελλάδα έδωσε όχι μόνο το παράδειγμα της Αντίστασης στην υπόλοιπη Ευρώπη αλλά και τον απαιτούμενο χρόνο στις συμμαχικές δυνάμεις για να ανασυνταχθούν.

Κι αυτή εδώ η γωνιά της λεβεντογέννας Κρήτης πλήρωσε από την αρχή του πολέμου ένα πανάκριβο τίμημα αίματος.
Όχι μόνο γιατί οι κάτοικοι άφησαν πίσω τους τα άγια χώματα της επαρχίας Βιάννου για να υπερασπιστούν με σθένος την πατρίδα τους στα ελληνοαλβανικά σύνορα.
Αλλά κι επειδή κατά τη διάρκεια της κατοχής που ακολούθησε εκατοντάδες έπεσαν θύματα του ναζιστικού μένους.
Η παρουσία ανταρτών στα βουνά της Βιάννου ανάγκασε τους Γερμανούς να διατηρούν ισχυρές δυνάμεις στην περιοχή.
Τον Σεπτέμβρη του 1943, οι Γερμανοί υπέστησαν σημαντικές απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες κατά τη σύγκρουση τους με τους αντάρτες στην Κάτω Σύμη.
Τότε με συνοπτικές διαδικασίες ο Γερμανός στρατηγός Muller προχώρησε σε αντίποινα διατάζοντας την εκτέλεση όλων των αρρένων της περιοχής που ήταν άνω των 16 ετών καθώς και όσων συλλαμβάνονταν στην ύπαιθρο ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας. Τουλάχιστον 400 κάτοικοι έχασαν τη ζωή τους και πάνω από 1000 κατοικίες καταστράφηκαν.

Ολοκαύτωμα !

Λένε ότι οι στρατιώτες ρίχνονται αναγκαστικά στην μάχη, γιατί υπακούν σε διαταγές.
Γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Ίσως και να έχουν δίκιο.
Αλλά δεν έχουν βρεθεί ακόμα διαταγές που να μπορούν να αναγκάσουν ένα στρατιώτη να υπερβεί τον εαυτό του.
Να αψηφήσει τον θάνατο.
Να μπει στην μάχη χωρίς δεύτερη σκέψη και να θυσιαστεί.
Αυτοί που έφυγαν για να πολεμήσουν στα χιονισμένα ελληνικά βουνά δεν . ήταν μυθικά πλάσματα φτιαγμένα για τον πόλεμο και την καταστροφή
Μέχρι εκείνη την μέρα ξυπνούσαν το πρωί, έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο, πήγαιναν στις δουλειές τους, έσμιγαν με φίλους, γλεντούσαν …
Τραγουδούσαν, αγαπούσαν , ερωτεύονταν …
Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι σαν αυτούς που βλέπετε γύρω σας.
Ήταν πολύ πιο εύκολο να μείνουν στα σπίτια τους, να δειλιάσουν, να συμβιβαστούν, να κοιτάξουν το συμφέρον τους.
Αλλά δεν το έκαναν.
Ήθελαν να είναι υπερήφανοι για το πέρασμα τους από αυτή την γη.
Ήθελαν να φανούν αντάξιοι ένδοξων προγόνων.
Ήθελαν να μας παραδώσουν μια πατρίδα ελεύθερη.
Ήθελαν να φερθούν σαν Έλληνες.
Μια και δεν γράφουμε, πάνω μας πουθενά, ότι είμαστε Έλληνες.
Έλληνες δεν μας κάνει ούτε η γλώσσα μας ούτε ο γεωγραφικός χώρος που κατοικούμε.
Έλληνες μας κάνει η υπερηφάνεια μας, η φιλοξενία και το φιλότιμο μας.
Ο σεβασμός μας για τον τόπο που ζούμε, η αγάπη μας για την ελευθερία, η αναζήτηση της αλήθειας μέσα από την γνώση.
Προτερήματα έχουμε πολλά.
Ελαττώματα ακόμα περισσότερα.
Γίναμε γνωστοί και για τα δύο.
Σημαία μας όμως πρέπει να έχουμε τις αρετές και τα ιδανικά μας.
Έχουμε χρέος απέναντι στην Ιστορία μας.
Χρέος απέναντι στους εαυτούς μας.
Να πούμε το δικό μας ΟΧΙ σε όσους μας θέλουν υπόδουλους.
Εχθροί μας σήμερα δεν είναι οι άλλοι λαοί.
Εχθροί μας είναι τα κερδοσκοπικά παιχνίδια της παγκόσμιας οικονομίας, τα ναρκωτικά, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η αδιαφορία για τον άνθρωπο.
Οφείλουμε να πούμε κατηγορηματικά ΟΧΙ.
Και σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα είναι επιτακτικότερη η συμπαράσταση και αλληλεγγύη προς τον ασθενέστερο
συνάνθρωπο μας.

Στο κέντρο κάθε πόλης και χωριού μας υπάρχει ένα μνημείο αφιερωμένο στον άγνωστο στρατιώτη.
Στέκει σιωπηλά τιμώντας όλους εκείνους που πρόσφεραν τη ζωή τους για την πατρίδα μας.
Καμιά πλάκα και κανένα μνήμα δεν θα είναι ποτέ αρκετά μεγάλο για να χωρέσει τα ονόματα όλων των ηρώων μας.
Ο άγνωστος στρατιώτης είναι ο άνθρωπος που έφυγε για την μάχη και δεν επέστρεψε ποτέ.
Που δεν του αποδόθηκαν τιμές και δεν του απονεμήθηκαν μετάλλια.
Που δεν κέρδισε υλικά αγαθά ούτε κοινωνική καταξίωση.
Ίσως να ήταν κάποιος συγγενής, ένας φίλος.
Οι περισσότεροι όμως δεν τον γνωρίσαμε και δεν μας γνώρισε.
Κι όμως έκανε τόσα χωρίς να περιμένει τίποτα για αντάλλαγμα.
Ο άγνωστος στρατιώτης ζει μέσα σε καθένα από εμάς, πάντα έτοιμος και πάντα αποφασισμένος.
Δεν είμαστε μόνοι μας.
Συμπαραστάτης μας και τώρα και σε κάθε δύσκολη στιγμή που περνάμε είναι ο Θεός.
Ο Θεός που κατά τον Οδυσσέα Ελύτη ξόδεψε όλο του το γαλάζιο για να βάψει τον απέραντο ελληνικό ουρανό.


Δεν υπάρχουν σχόλια: